Poziom 2 Nowy

- Jeszcze piwa! - Zakrzyknął elegancko odziany, przystojny jegomość, w najmodniejszej fryzurze, zwyczajowo nazywanej "pod garnek". - I kości baranie w śmietanie!

Karczmarz ręką dał znak, że zamówienie zostało przyjęte, na co przyjazna twarz przystojniaka przyoblekła się w szeroki uśmiech. Skierował miłe spojrzenie zielonych, pozbawionych źrenic oczu na siedzących z nim przy stole kompanów. Złotowłosego elfa o czarnych oczach, odzianego w skórzany, nabijany ćwiekami kaftan i srebrnobrodego krasnoluda, niemal całkiem skrytego pod grubaśną stalową zbroją, hełm krasnala leżał na stole, tuż obok stołu postawiono olbrzymi, dwuręczny młot bojowy. Cały ze stali.

- No dobra ufoku. - Krasnolud, wbrew gatunkowej tradycji i odwiecznemu zewowi, od godziny nie tknął swojego piwa. - jeszcze raz wyjaśnij, dlaczego niby miałbym cię nie zabijać?

- To proste panie Dorum. Po trosze dlatego, że mogę przybrać postać dowolnego stworzenia o mniej więcej moich rozmiarach, niezależnie od różnic w masie i odzieniu. Ale przede wszystkim dlatego, że szukam kompanów do ekspedycji, na której można się nieźle obłowić. Złoto, szlachetny krasnoludzie, złoto i klejnoty. I potężne magiczne przedmioty i złoto. Aha, jestem też generalnie dobry i łagodny, ale głównie z powodu złota, do jakiego możemy się wspólnie dobrać i podzielić... Wspominałem już o złocie?

- Więcej razy niż to konieczne. - Elf rzucił za plecy kolejną, ogryzioną z mięsa do czysta, kość barana. W każdej gospodzie czuł nieodpartą chęć zadawania kłamu pogłoskom, jakoby elfy były wegetarianami. Ostatnie badania u kapłanów wykazały już u niego pierwsze objawy zapchanych arterii. - Ale czy umiesz cokolwiek przydatnego? Coś co sprawi, że nie będziesz po prostu kręcącym się po okolicy bagażem, kiedy my będziemy odwalać całą robotę?

- Panie Lucianie, ukończyłem z wyróżnieniem prestiżowy uniwersytet sztuk magicznych. Potrafię spopielać armie, zamieniać wrednych dupków w żaby, sprawiać że kamienie będą latać i czynić niewidzialne widzialnym. Znam tajniki demonicznych wymiarów i sekrety smoczej mowy, wiem jak wezwać do boju bestie z niebios i piekieł…

- A trzech podrzędnych patałachów wsadziło cię do wora jak kilka kartofli. - Dokończył krasnolud.

- Złapali mnie we śnie, a nie chciałbym rzucać kuli ognia wewnątrz wora, jeśli rozumie pan subtelności magii...

- Słuchaj no… Jak ty się w ogóle nazywasz?

- Hoker Poker Aber Kadaber Konstantyn Politańczyk Juppa Koppa Maki Iksu Kuwu Zets Trzeci.

Krasnolud, który próbował liczyć imiona na palcach, potrząsnął głową gdy okazało się, że musiałby uwzględnić te na stopach.

- Trochę długie. - Stwierdził elf. - Ale panie Hokerze Pokerze Aberze Kadaberze Konstantynie Politańczyku Juppa Koppa Maki Iksu Kuwu Zetsie Trzeci. - Tu pozwolił sobie na delikatny uśmiech widząc wybałuszone gały brodatego kolegi. - Chciałbym zobaczyć pańskie zdolności w praktyce.

- A ja chciałbym dać mu jakąś ksywkę. - Krasnolud łyknął wreszcie piwa. - Bo nie zamierzam do niego wołać "tej Hoker Sroker Haker Paker cośtamjeszcze trzeci"

- To co proponujesz?

- W normalnych warunkach jest brzydki, zmienia kształt i rozmiar zależnie od okoliczności... Na moje "Chuj" będzie pasować jak ulał.

- Wolałem już ufoka. - Mruknął Hoker Poker Aber Kadaber Konstantyn Politańczyk Juppa Koppa Maki Iksu Kuwu Zets Trzeci. - Ale zawsze może być też "mieniak". Tak na mnie wołali poprzedni koledzy.

- A co się stało, że już ich z panem nie ma?

- Kłopoty żołądkowe.

- Sraczka was rozdzieliła?

- Nie, smok ich zeżarł, a potem zdechł na niestrawność.

- Smok zdechł na niestrawność?

- no... myślę, że byli ciutkę nietypową drużyną...

- To znaczy? - Spytał Lucian. - Bardziej nietypową niż krasnolud, elf i doppelganger powstrzymujący się od wzajemnego powyrzynania? I co to ma do rzeczy z śmiertelnym zatruciem smoka?

- Może lepiej byłoby powiedzieć... toksyczną...

- Toksyczną?

- Smok zżarł wojownika ghoula,  gnilnika śpiewaka operowego i humanoidalny krzew cisu, a popił sobie megalitrowym żywiołakiem bimbru. Na marginesie jagody na cisku dojrzały tuż przed smoczym obiadem, a bimbruś ostatnio chorował i stężenie metanolu w ciele miał już prawie cztery procent...

- Faktycznie, to by nawet smoka zabiło...

- Czy ja wiem? - Dorum pokręcił głową. - Smoka nie da się otruć żadną znaną krasnoludom trucizną.

- No, też się trochę zdziwiłem, że po niestrawności mieliśmy deszcz smoka. Rozklapcianego.

- Tak rozklapcianego jak coś spadającego z dużej wysokości? To chyba nie zasługa trucizny.

- Noo... może faktycznie zabiła go połknięta chwilę wcześniej kula ognista z opóźnionym zapłonem...

- Strzelałeś kulą ognia obok chodzącej beczki bimbru!?

- Dopiero jak skończyły mi się deszcze meteorytów i słoneczne wybuchy.

- Jesteś kompletnym debilem!!!

- I WŁAŚNIE DLATEGO MOŻE WPAŚĆ NA TAKIE SPOSOBY ZABICIA WAS, O JAKICH JA BYM NAWET NIE POMYŚLAŁ.

Spojrzeli w sufit z czystą, nieskrywaną nienawiścią.

- A który on ma poziom?

Fioletowy, gęsty dym zaczął unosić się z ciała, obecnie całkiem przystojnego, doppelgengara, nie trwało to długo, ale sprawiało wrażenie, jakby stwór miał zaraz zamienić się w proch.

- TERAZ JUZ PIERWSZY, JAK WY.

- No dobrze. - Lucian, obdarzony nieco większym instynktem samozachowawczym, wolał nie dopytywać boga gry co się stanie, jeśli odmówią przyjęcia Hokera Pokera Abera Kadabera Konstantyna Politańczyka Juppa Koppa Maki Iksu Kuwu Zetsa trzeciego, alias Ufoka do drużyny. - A wracając do praktycznej demonstracji pana możliwości…

- Jak już wspomniałem potrafię rozświetlać tunele, usypiać niewielkie zwierzęta, odczytywać magiczne zapiski, i wytwarzać niewielką, ale całkiem przydatną tarczę, która nic nie waży…

- A co z spopielanymi armiami i bestiami nieba i piekieł?

- Myślę, że mógłbym rozpalić ognisko i przywołać szalonego chomika bojowego.

- Skąd ta nagła zmiana w kompetencjach?

- Jego spytajcie. - Ufok wskazał palcem gdzieś w górę.

- Przysięgam na moją brodę, że kiedyś zabiję tego wrednego dziada. - Krasnolud pogładził młot.

- Ale za co?

- Nie ciebie, to znaczy ciebie kiedyś też, ale w tej chwili mam jego na myśli. - Grubaśny paluch także wskazał okolice powały.

Powała odpowiedziała uśmiechem. Z pełnym zestawem zębów i sugestią drewnianej siły nacisku w przypadku ugryzienia.

- TEŻ WAS KOCHAM.

- Dobra... to co teraz? - Ufok popuścił pasa. - Bo ja raczej zielony jestem w te klocki.

- Zwyczajowo - Mruknął Lucian. - Do karczmy wpada goniec albo ledwo żywy osmolony chłop i wrzeszczy o napadzie lub organizowanej ekspedycji. Potem my się kłócimy czy warto się za to brać. Partacz gry zaczyna nam grozić, więc ostatecznie się zgadzamy. A potem standard. Potwory, bandyci, potwory, jakiś loch, potwory, pułapki, trochę złota, potwory, kilka leveli, groźniejsze potwory, potwory, przypadkowe ocalenie świata i potwory. Ale tym razem to nie przejdzie, bo obwieszczenie o ekspedycji to już nam sam przekazałeś. Więc możemy przejść do punktu drugiego.

- Warto się za to brać? - Krasnolud, w sposób niemożliwy z punktu widzenia fizyki normalnego świata, wcisnął łapę do zbroi i zaczął się energicznie drapać po piersi. - Jak myślisz długouch? Niby złoto brzmi kusząco, ale to mi wygląda na pułapkę. Pojawia się taki ufokowaty debil ni stąd ni z owąd. Twierdzi że mu całą drużynę smok zeżarł. I chce nas wciągnąć w jakąś wyprawę.

- Myślę że się opłaca. I może lepiej od razu przejdźmy do punktu z potworami.

- Czemu?

Elf wskazał okno.

Krasnolud wyraźnie spostrzegł wielki chitynowy kolec, rozmiarów solidnej skały, drugi dał się dojrzeć przed drzwiami. Karczmą wstrząsnęło a budzący grozę pomruk zdawał się docierać do mózgu pomijając uszy i wszystkie zbędne neurony.

- Chcesz powiedzieć, że tym razem nie czekał, na naszą kłótnie? A w ogóle to czemu zbudowali karczmę na Godzilli!?

- Nie marudź. Bierz młot. A ty ufok prowadź na tą swoją ekspedycję. Może zdążymy, zanim się bestia obudzi, bo pewnie cudów i życzeń jeszcze rzucać nie umiesz?

Wyszli pośpiesznie, a Hoker Poker Aber Kadaber Konstantyn Politańczyk Juppa Koppa Maki Iksu Kuwu Zets Trzeci szybko potwierdził na mapie kierunek ich marszu ucieczkowego. Ogromna, sześcionożna bestia złożona najwyraźniej z samej paszczy, nóg i skorupy, strząsnęła z siebie budynek, zrobiła na jej resztkach kilka obrotów wokół własnej osi, pomachała jedną z nóg, żeby usunąć z podeszwy pal, który złośliwie wbił się w stopę podczas deptania i poczłapała w przeciwnym kierunku, najpierw znacząc terytorium w tradycyjny sposób wszystkich zwierząt. Niebo milczało przez chwilę, a potem zdecydowanie ciszej niż zwykle i z ledwo ukrytym zdumieniem mruknęło.

- PRZECIEŻ JA TU NIE ZOSTAWIAŁEM PIEKIELNEGO BEHEMOTA...