Poziom 4 - Upadek

- Przyznaj, że po prostu chciałeś komuś strzelić prosto w zadek! - Lucian wrzeszczał. - Nie sądziłeś, że to go ocuci!

- Pomyślałem sobie, że jeśli sześciocalowy pręt w dupie go nie obudzi to i tak już nie ma żadnych szans.

- Ale to nie był powód żeby naprawdę strzelać!

- Podaj jeden powód, dla którego miałem nie strzelić. Ale taki który mnie przekona.

- Proch na jeden wystrzał kosztuje pięć sztuk srebra.

- Cholera, coś w tym jest.

- Czy możecie mnie już stąd ściągnąć? - Ufok, który w ostatniej chwili zdobył się na skok niewyjaśniony niczym innym, niż boską interwencją, spoglądał teraz na elfa i krasnoluda z szczerozłotego  żyrandola opatrzonego numerem 2.- Nie po to zużyłem jeden jedyny cud dla żółtodzioba na odzyskanie przytomności z jednym hapekiem, żeby teraz go stracić od twardego lądowania i przygniecenia żyrandolem!

- To ląduj miękko. - Poradził życzliwie krasnolud.  

- Bardzo śmieszne.

- Nie marudź! Przeżyłeś wystrzał z mojej młotbardy przy zerowej odległości. Jak dotąd nikomu to się udało.

- I dlatego mogę teraz zginąć przygnieciony żyrandolem!?

- No. Te żyrandole i tak spadną nam na łby. Inaczej po jaką cholerę ten wredny typ by je numerował?

- Z NUDÓW.

- Jeżeli nie masz czegoś co mnie przekona do ryzykowania wspinaczki, żeby uratować to coś, to się nie odzywaj.

- NIE ZALEŻY MI NA JEGO PRZEŻYCIU.

Krasnolud, elf i Hoker Poker (blablabla) Trzeci w niewyjaśnialny fizycznie sposób zdołali ze zdumieniem spojrzeć prosto w oczy pozostałej dwójki bohaterów jednocześnie. Kiedy cisza nabrzmiała już niebotycznym zdumieniem sufit ponownie przemówił.

- TYLKO ON ZNA HASŁO OTWIERAJĄCE SKARBIEC.

- LUCIAN! Ściągaj portki! Robimy bangee dla Ufoka!

- Czy ciebie motywują tylko pieniądze?

- Nie. Są tylko środkiem do realizacji mojego sekretnego planu.

- Sekretnego?

- No. I Kosztownego jak jasna cholera.

- Co chcesz zrobić?

- Nie powiem. To właśnie znaczy "sekretny", prawda?

Niewielka złota śrubka stuknęła o hełm krasnoluda i potoczyła się gdzieś w mroczny kąt. Chwilę później jej śladem poszły kolejne dwie. Doppelgengar jęknął.

Żyrandol wisiał już tylko na cienkim miedzianym kablu w gumowej osłonce.

- To my już mamy elektryczność?  -Zdumiał się elf

Wyraźnie powiedział to w złą godzinę, bo niebieska guma i miedziany drucik zniknęły natychmiast, a to, co litościwie nazwiemy grawitacją postanowiło przypomnieć co oznacza "przyciąganie ziemskie".

Dorum wyraźnie podjął decyzję. Jednym skokiem, którego nikt nie powiązałby z przedstawicielami jego rasy, zwłaszcza tak ciężko opancerzonymi jak on, znalazł się bezpośrednio pod żyrandolem. Rozłożył szeroko ręce i pochwycił go w swe mocarne ramiona. Jednocześnie uświadomił sobie, że złoto jest raczej ciężkie a te wszystkie sztabki wielkości cegły, tak chętnie i hurtowo przerzucane z pociągów do worów i z łatwością przenoszone na koński grzbiet ważyłyby niemal czterdzieści kilo na sztukę. Dorum przypomniał sobie o tym w samą porę.

Uzyskał świadomość swego niewyobrażalnego bogactwa, zrozumiał, że dosłownie spadła na niego fortuna.

Miał tylko nadzieję, że żyrandol wystarczy na pokrycie kosztów wskrzeszenia.